شاخص­های برجسته حکومت پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم)

برخورد همراه با ملایمت پیامبر^{(صلی الله علیه وآله وسلم)} با منافقان

دشمن چهارم، منافقین بودند. منافقین داخل مردم بودند؛ کسانی که به زبان ایمان آورده بودند؛ اما در باطن ایمان نداشتند؛ مردمان پست، معاند، تنگ نظر و آماده; همکاری با دشمن، منتها سازمان نیافته، فرق اینها با یهود این بود.پیغمبر با دشمن سازمان یافته­یی که آماده و منتظر حمله است تا ضربه بزند، مثل برخورد با یهود رفتار می­کند و به آنها امان نمی­دهد؛ اما دشمنی را که سازمان یافته نیست و لجاجت ها و دشمنی­ها و خباثت های فردی دارند و بی­ایمانند، تحمل می­کند. عبدالله بن ابی، یکی از دشمن ترین دشمنان پیغمبر بود؛ تقریباً تا سال آخر زندگی پیغمبر این شخص زنده بود؛ پیغمبر با او رفتار بدی نکرد؛ در عین حال همه می­دانستند او منافق است؛ ولی با او مماشات کرد؛ مثل بقیه; مسلمان ها با او رفتار کرد؛ سهمش را از بیت المال داد، امنیتش را حفظ کرد، حرمتش را رعایت کرد؛ با این­که آنها این همه بد جنسی و خباثت می­کردند که باز در سوره; بقره، فصلی مربوط به همین منافقین است. آن وقتی که جمعی از این منافقین کارهای سازمان یافته کردند، پیغمبر به سراغ آنها رفت. در قضیه; مسجد ضرار، اینها رفتند مرکزی درست کردند؛ با خارج از نظام اسلامی- یعنی با کسی که در منطقه; روم بود؛ مثل ابوعامر راهب- ارتباط برقرار کردند و مقدمه سازی کردند تا از روم علیه پیغمبر لشکر بکشند؛ در این جا پیغمبر به سراغ آنها رفت و مسجدی را که ساخته بودند، ویران کرد و سوزاند؛ فرمود این مسجد، مسجد نیست؛ این­جا محل توطئه علیه مسجد و علیه نام خدا و علیه مردم است. یا آنجایی که یک دسته از همین منافقین، کفر خودشان را ظاهر کردند و از مدینه رفتند و در جایی لشکری درست کردند؛ پیغمبر با اینها مبارزه کرد و فرمود اگر نزدیک مدینه بیایند به سراغشان می­رویم و با آنها می­جنگیم؛ با این­که منافقین در داخل مدینه هم بودند و پیغمبر با آنها کاری نداشت. بنابراین با دسته; سوم، برخورد سازمان یافته; قاطع، اما با دسته چهارم برخورد همراه با ملایمت داشت؛ چون اینها سازمان یافته نبودند و خطرشان، خطر فردی بود. پیغمبر با رفتار خود، غالباً هم اینها را شرمنده می­کرد.